Έρχεται μια στιγμή που νιώθεις τα κύτταρα σου νεκρά, την διάθεση σου χάλια, τις ελπίδες σου χαμένες, τα μονοπάτια της καθημερινότητας απροσπέλαστα, την έμπνευση σου κομμένη, τα όνειρα σου γκρεμισμένα. Όλα σκοτεινά, μαύρα και μίζερα γύρω σου....
Μια τέτοια στιγμή χρειάζεται να κάνεις υπέρβαση από την ζοφερή πραγματικότητα, να βρεθείς νοερά στα ουράνια. Να κάνεις την μεγάλη ¨φυγή¨. Στις ψηλές κορυφές των βουνών που μιλούν με τα σύννεφα. Να αφουγκραστείς ξεχασμένους ανθρώπους. Να αφήσεις το βλέμμα σου να χαθεί στον ορίζοντα και στο βάθος της αιωνιότητας. Να περιπλανηθείς σε απάτητους δρόμους, δίπλα σε ποτάμια και λίμνες. Να αναζητήσεις το νόημα της ύπαρξης σου.
Τότε με την πρώτη ευκαιρία που σου παρουσιάζεται αποδράς.
¨Παίρνεις¨ τα βουνά,όσο πιο ψηλά γίνεται, όσο πιο αγνά και απροσπέλαστα από τον ¨πολιτισμό¨ του άγχους και του χρόνου.
Άγραφα λοιπόν. Λιτά, ερημικά, δύσκολα προσπελάσιμα. Λίγοι άνθρωποι, ξεχασμένοι, βασανισμένοι, μοναχοί. Άγριο τοπίο, έντονα ανάγλυφο,δύσκολοι νεροφαγωμένοι δρόμοι,σχεδόν κάθετες καταπράσινες βουνοπλαγιές,ξεχασμένα μονοπάτια,περήφανα μονότοξα γεφύρια, έντονες μυρωδιές ρίγανης και θυμαριού.
Τα κύτταρα ξυπνούν, η διάθεση φτιάχνει, η ελπίδα μεγαλώνει...
