Το να επισκέπτεσαι μια έκθεση και να φεύγεις από εκεί με την αίσθηση της πληρότητας, της οπτικής ικανοποίησης και έχοντας βρει έναν φίλο δάσκαλο και συνοδοιπόρο στην πνευματική σου αναζήτηση, δεν το λες ούτε τυχαίο ούτε βέβαια μικρή υπόθεση.
Είχα την ευκαιρία σήμερα να βρεθώ στη γκαλερί Box, να συνταξιδέψω νοερά στο δημιουργικό κόσμο του Alex (eyEaЯt) Papaioannou, να συνομιλήσω μαζί του, να πάρω αποτύπωμα και έμπνευση από το θαυμάσιο έργο του και να προσπαθήσω να δώσω συνέχεια στη «συνομιλία» μας.
Στην ερώτηση μου αν μπορώ να φωτογραφήσω τα έργα του, το "μπορείς να κάνεις ότι θέλεις", μου άνοιξε τα φτερά, μου έδωσε ελευθερία την οποία με σεβασμό προς το έργο και τον καλλιτέχνη "εκμεταλλεύτηκα".
Εξ άλλου μια πτυχή της τέχνης είναι τα δάνεια, η "συνομιλία" των καλλιτεχνών μέσω των έργων τους. Ασφαλώς δεν διανοούμαι να κάνω καμία σύγκριση καλλιτεχνικών μεγεθών, σύγκριση σε τεχνικές γνώσεις, που σε ακαδημαϊκό και ερευνητικό επίπεδο, λόγω της ιδιότητας του Άλεξ σαν καθηγητή, είναι στο ζενίθ του.
Τα " ξεχασμένα αρνητικά" είναι τρανή απόδειξη μιας τέτοιας διαδικασίας αναζήτησης νέων δρόμων και όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Βασίλης Γεροντάκος: "Ο Άλεξ Παπαϊωάννου από ένστικτο ή ευφυΐα, χρησιμοποιεί την φωτογραφία, γνωρίζοντας ότι του δίνει ένα μέτρο, ένα όριο για να αντιμετωπίσει τον κόσμο. Συγχρόνως όμως, έχεις την αίσθηση ότι το φωτογραφικό αυτό περίβλημα δεν του αρκεί, θέλει να το σπάσει, όπως ένα έμβρυο για να φτάσει στον κόσμο. Μοιάζει να του έχει δοθεί ετοιμοπαράδοτη η πραγματικότητα και να μην βλέπει τίποτα. Να ξύνει την επιφάνεια της για να βρει μια άλλη, ενδότερη. Και όπως οι ανασκαφείς χρησιμοποιούν την τεχνολογία, έτσι και ο Άλεξ Παπαϊωάννου την κάνει σύμμαχό του και την διαχειρίζεται με απόλυτη φυσικότητα."
Η εκμυστήρευση για την τελευταία του ερευνητική προσπάθεια αποτύπωσης ενός ίχνους, με "μήτρα" ένα κομμάτι τσιμέντο, μου έδωσε να καταλάβω τα ανύπαρκτα σύνορα και όρια ανάμεσα στη δημιουργική αναζήτηση και των μέσων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αποδοθεί αυτή καλλιτεχνικά.
Η πρώτη ατομική έκθεση του Άλεξ Παπαϊωάννου στην Ελλάδα, μετά την μακρόχρονη παραμονή του σε χώρες της Ευρώπης, μας χάρισε νέα πνοή και μια αύρα ανανέωσης και φρεσκάδας αν και τα "υλικά" του χρονολογούνται στη δεκαετία 1978-1988.
"Οι φωτογραφίες μου είναι προσπάθειες αποκωδικοποίησης πραγματικών εικόνων και μοτίβων με φίλτρο την εκάστοτε συναισθηματική μου κατάσταση. Ένα είδος εφαρμοσμένης φωτογραφίας με τεχνικές και υποκειμενικές επεμβάσεις. Ποιος είναι ο τελικός σκοπός; Να δείξω αυτό που βλέπω με τη ψυχή μου και όχι αυτό που βλέπει ο φακός. " Αναφέρει σε μια πρόσφατη συνέντευξη του.
Με την προσήνεια και απλότητα που τον διακρίνει ο Άλεξ κερδίζει τον συνομιλητή του όχι μόνο σαν καλλιτέχνης αλλά και σαν άνθρωπος, από τον όποιο μπορείς να "πάρεις" πολλά.
