Δυο
συμμαθητές στο 13ο δημοτικό σχολείο της Νίκαιας, συναντήθηκαν
διαδικτυακά μετά από 57 χρόνια και τα λένε, ο καθένας με τον δικό του
τρόπο..
Φωτογραφία. Γιώργος Βασιλειάδης
Σε λίγο βραδιάζει.
Κι εσύ μακριά μου.
Δε θέλω να σκέφτομαι πόσο.
Δε θέλω να σκέφτομαι πού.
Ελπίζω μόνο να σε προλάβει το φως.
Του δειλινού το πορφυρό.
Να ντύσει το κορμί σου.
Άδεια η βαλίτσα στον ξενιτεμό σου.
Θα κρυώνεις σαν φτάσει η βροχή.
Τη φοβάμαι λίγο.
Βραδυπορούσε όλο το καλοκαίρι.
Και τώρα,
στου φθινοπώρου την αρχή,
ξέρω, θα κάνει τα δικά της.
Αυλάκια θ' ανοίξει να φτάσει παντού.
Σίγουρα και σε σένα.
Να γλυκάνει τη στέγνια σου.
Που διψασμένη κίνησες ταξίδι.
Άκουσε το τραγούδι της.
Θα' χει κάτι δικό μου.
Ένα σπυρί αγάπη,
να γίνει σταροχώραφο κοντά σου.
Να 'χεις να θερίσεις γλυκό ψωμί,
σαν θα πεινάσεις.
Και μια σταγόνα κρασί.
Να σβήσεις την άλμη τής θάλασσας που μας χωρίζει.
Και λίγο από το κρυστάλλινο γέλιο σου θα κουβαλά,
αυτό,
που ξεχάστηκε εδώ.
Κι είναι ατίθασο ακόμα...
Ψάχνει βουνά να γίνει ηχώ,
να πολλαπλασιάζεται ο πόνος της φυγής σου...