Δυο φίλοι από παλιά, συναντώνται σε μια συνομιλία εικόνας και λόγου
διαδικτυακά, μια και για πάρα πολλά χρόνια ζουν σε διαφορετικές χώρες, όμως η φιλία τους παραμένει ζωντανή.
Κείμενο 1 . Angela Mamagaki Pappas
Φωτογραφία και κείμενο 2. Γιώργος Βασιλειάδης
Κείμενο 1.
Ποια λογική μετατρέπει τη σκοτεινή μας καθημερινότητα σε γιορτές και πανηγύρια σα να μην τρέχει τίποτα;
Με πέτρινες καρδιές δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε όσα πέφτουν βαριά επάνω μας και μας συνθλίβουν.
Σκαλώνουμε, σε αόρατα συρματοπλέγματα....
Γαντζωνόμαστε σε μια ζώνη ασφαλείας κι ευχέρειας για να νιώθουμε σιγουριά, συμβιβαζόμαστε με το εύκολο - το επιφανειακό - χωρίς να βλέπουμε πως η ζώνη αυτή γίνεται θηλιά που μας πνίγει.
Αφήνουμε τη βαθιά ραστώνη και τον λήθαργο να μας περιτυλίγει, χωρίς καν μια πάλη για να υπερισχύσουμε.
Πάντα όμως υπάρχει μια μικρή χαραμάδα από φως, ένα μικρό άνοιγμα που θα φέρει την προσμονή της αναγέννησης.
Ακόμα και στο πιο άγονο έδαφος, μα και στην πιο απόκρημνη πέτρα φυτρώνει πάντα ένας ανθός, πάντα μια ελπίδα.
Ήταν στη μικρή ανηφόρα του χωματόδρομου, εκεί που συνήθιζα να κάνω τη καθημερινή μου βόλτα...