Δυο
συμμαθητές στο 13ο δημοτικό σχολείο της Νίκαιας, συναντήθηκαν
διαδικτυακά μετά από 57 χρόνια και τα λένε, ο καθένας με τον δικό του
τρόπο..
Κείμενο Βασιλική Χαμαλέλη-Μπούκλα
Φωτογραφία. Γιώργος Βασιλειάδης
Σε περιμέναμε να 'ρθεις σαν άνοιξης πρωινό, με ενός ροδόχρου ουρανού τη φαντασμαγορία. Να εισβάλλεις με ορμή στου κόσμου την έρημη καρδιά, κάνοντάς την να ηχήσει, καμπάνα σε ολόλαμπρο ναό.
Να ρίξεις φως στις σκοτεινές γωνιές της, ν' απλώσεις σε σχοινί καλονοικοκυράς σκέψεις με θλίψη κεντημένες, να ευωδιαστούν από τους άγριους του δάσου ανθούς, μήπως και εκκολαφθούν λόγια, άξια να ειπωθούν, άξια να γιατρέψουν στιγμές κακοφορμισμένες...
Κι ήρθες, ίδιο απομεσήμερο μουντό, με την ανάσα σου βαριά από την άμμο της Σαχάρας. Λέρωσες φρεσκοασβεστωμένες αγκαλιές, που ετοιμάζονταν το Άγιο Πάσχα να γιορτάσουν, που ήλπιζαν σε λίγο κόκκινο χαράς, λίγο λευκό ειρήνης.
Το ξέρω, δε σ' άφησε το κίτρινο σου, το τόσο αναπάντεχα πικρό, που χύθηκε άτσαλα στην κορυφογραμμή τού πόνου σαν από πινέλο αδέξιου ζωγράφου. Μόνη παρηγοριά οι ασπάλαθοι που σε καλοδέχτηκαν αστράφτοντας φως εκρηκτικό ελπίδα για το μήνα που θα φτάσει.