Δυο
συμμαθητές στο 13ο δημοτικό σχολείο της Νίκαιας, συναντήθηκαν
διαδικτυακά μετά από 57 χρόνια και τα λένε, ο καθένας με τον δικό του
τρόπο..
Κείμενο Βασιλική Χαμαλέλη-Μπούκλα
Φωτογραφία. Γιώργος Βασιλειάδης
Το δικό μου κόκκινο γεννήθηκε με μια εκ φύσεως συστολή.
Προτιμά να χάνεται στης χλόης τα πράσινα και να μπερδεύεται με ανθούς τής άγριας βρούβας. Να εννυχεύει σε μαλακές νεανίδων παρειές.
Να χρωματίζει αχνά τα ρόδια του Οκτώβρη. Αίμα να στάζει απ' τα δάχτυλα μικρούλας ράφτρας κι ύστερα να σβήνεται από τα τρυφερά της χείλη. Ω, το δικό μου κόκκινο, αγόρι ντροπαλό είναι...
Δεν αγαπά τη λαμπερή πορφύρα σε άνακτος στολή κεκοσμημένη.
Ούτε την εκρηκτική ομορφιά της λάβας ενεργού ηφαιστείου.
Και του μαγιάτικου τριαντάφυλλου την έπαρση φοβάται.
Γι' αυτό κι απόψε φώλιασε στην καρδιά μιας παπαρούνας, που μοναδικός της προβολέας η ολόγιομη σελήνη.
Του αρέσει που ο ουρανός κατέβηκε τόσο κοντά του.
Τον αγγίζει τρυφερά και του ψιθυρίζει το όνειρό του.
Να του δοθεί κάποτε η χάρη να δώσει χρώμα στην αγάπη.
Την αληθινή, την άδολη αγάπη!
Που θα καίει ακοίμητο καντήλι στο ερημοκλήσι ταπεινών ψυχών, που πόνεσαν πολύ γι' αυτήν και την προσμένουν Ανάσταση να σημάνει!